Bhagavadgita 2.66 & 2.67

#BhagavadGita

नास्ति बुद्धिरयुक्तस्य न चायुक्तस्य भावना।

न चाभावयतः शान्तिरशान्तस्य कुतः सुखम्।।2.66।।

2.66 There is no knowledge of the Self to the unsteady and to the unsteady no meditation is possible, and to the unmeditative there can be no peace, and to the man who has no peace, how can there be happiness?

2.66 ಆಯುಕ್ತನ, ಮನಸ್ಸಮಾಧಾನವಿಲ್ಲದವನ ಬುದ್ಧಿಯು ಸ್ಥಿರವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಸ್ಥಿರನಿಗೆ ಧ್ಯಾನ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ; ಧ್ಯಾನಿಸಿದವನಿಗೆ ಶಾಂತಿಯಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಶಾಂತಿಯಿಲ್ಲದವನಿಗೆ ಆನಂದ ಎಲ್ಲಿಯದು?

इन्द्रियाणां हि चरतां यन्मनोऽनुविधीयते।

तदस्य हरति प्रज्ञां वायुर्नावमिवाम्भसि।।2.67।।

2.67 For the mind, which follows in the wake of the wandering senses, carries away his discrimination, as the wind (carries away) a boat on the waters.

2.67 ಅಲೆದಾಡುವ ಇಂದ್ರಿಯಗಳ ಬೆನ್ನಟ್ಟಿ ಹೋಗುವ ಮನಸ್ಸು, ನೀರಿನಲ್ಲಿರುವ ದೋಣಿಯನ್ನು ಬಿರುಗಾಳಿಯು ಹಾರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವಂತೆ, ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನೇ ಹಾರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತದೆ.

Bhagavadgita 2.64 & 2.65

#BhagavadGita

रागद्वेषवियुक्तैस्तु विषयानिन्द्रियैश्चरन्।

आत्मवश्यैर्विधेयात्मा प्रसादमधिगच्छति।।2.64।।

2.64 But the self-controlled man, moving among the objects with the senses under restraint and free from attraction and repulsion, attains to peace.

2.64 ರಾಗದ್ವೇಷಗಳನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿದ, ವಿಧೇಯವಾದ ಇಂದ್ರಿಯಗಳ ಮೂಲಕ ವಿಷಯಗಳೊಡನೆ ವ್ಯವಹರಿಸುತ್ತಿದರೂ, ಅಂತಹ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ.

प्रसादे सर्वदुःखानां हानिरस्योपजायते।

प्रसन्नचेतसो ह्याशु बुद्धिः पर्यवतिष्ठते।।2.65।।

2.65 In that peace all pains are destroyed; for the intellect of the tranquil-minded soon becomes steady.

2.65 ಆ ಶಾಂತಿಯಿಂದ ಎಲ್ಲಾ ದುಃಖಗಳೂ ನಾಶವಾಗುವುವು. ಏಕೆಂದರೆ, ಪ್ರಸನ್ನಚಿತ್ತನ ಬುದ್ಧಿಯು ಬೇಗನೆ ಸ್ಥಿರವಾಗುವುದು.