Bhagavadgita 18.10 & 18.11

#BhagavadGita

न द्वेष्ट्यकुशलं कर्म कुशले नानुषज्जते।

त्यागी सत्त्वसमाविष्टो मेधावी छिन्नसंशयः।।18.10।।

18.10 Those who are situated in the mode of goodness, who neither hate inauspicious work nor are attached to auspicious work, have no doubts about work.

18.10 ಈ ತ್ಯಾಗಿಯು ಸತ್ವಗುಣದಿಂದ ತುಂಬಿರುವವನಾಗಿ, ಆತ್ಮಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪಡೆದು, ಸಂಶಯಗಳನೆಲ್ಲಾ ನಿವಾರಿಸಿಕೊಂಡು, ಕೆಟ್ಟ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸದೆ ಮತ್ತು ಕರ್ಮದಲ್ಲಿ ಸಂಗವನ್ನು ಬೆಳಸದೇ ಇರುವನು.

न हि देहभृता शक्यं त्यक्तुं कर्माण्यशेषतः।

यस्तु कर्मफलत्यागी स त्यागीत्यभिधीयते।।18.11।।

18.11 It is indeed impossible for an embodied being to give up all activities. Therefore it is said that he who renounces the fruits of action is one who has truly renounced.

18.11 ದೇಹಧಾರಿಯಾದವನಿಗೆ ಕರ್ಮಗಳನ್ನೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಬಿಡುವುದಕ್ಕೆ ಆಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಯಾವನು ಕರ್ಮಫಲತ್ಯಾಗಿಯೋ ಅವನೇ ತ್ಯಾಗಿಯೆನಿಸುವನು.

Bhagavadgita 18.8 & 18.9

#BhagavadGita

दुःखमित्येव यत्कर्म कायक्लेशभयात्त्यजेत्।

स कृत्वा राजसं त्यागं नैव त्यागफलं लभेत्।।18.8।।

18.8 Anyone who gives up prescribed duties as troublesome, or out of fear, is said to be in the mode of passion. Such action never leads to the elevation of renunciation.

18.8 ದುಃಖರೂಪವಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಕಾರಣದಿಂದ, ಶರೀರಕ್ಕೆ ಕ್ಲೇಶವಾಗುವುದೆಂದು ಅಂಜಿ ಕರ್ಮವನ್ನು ಬಿಡುವುದಾದರೆ ಅದು ರಾಜಸ ತ್ಯಾಗವೆನಿಸುವುದು. ಅವನಿಗೆ ತ್ಯಾಗದ ಫಲವು ಲಭಿಸದು.

कार्यमित्येव यत्कर्म नियतं क्रियतेऽर्जुन।

सङ्गं त्यक्त्वा फलं चैव स त्यागः सात्त्विको मतः।।18.9।।

18.9 But he who performs his prescribed duty only because it ought to be done, and renounces all attachment to the fruit-his renunciation is of the nature of goodness, O Arjuna.

18.9 ಎಲೈ ಅರ್ಜುನನೇ, ಇದನ್ನು ಮಾಡತಕ್ಕದ್ದು ಎಂಬ ಶುದ್ಧ ಭಾವನೆಯಿಂದ ಸಂಗವನ್ನೂ ಫಲವನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು ನಿತ್ಯಕರ್ಮವನ್ನು ಮಾಡುವುದಾದರೆ ಆ ತ್ಯಾಗವು ಸಾತ್ವಿಕವೆನಿಸುವುದು.